முடிக்கப்படாத ஓவியம் நான்
முடிவறியா தொடக்கமும் நான். ..
பகிரபடாத பதில் நான்
பார்த்த நொடியின் கேள்வியும் நான். ..
ஆழ்மனதின் ரகசியம் நான்
அறியப்படாத அந்தரங்கமும் நான். ..
கைக்குகிட்டா ஆசை நான்
அலைபறிக்கும் மனதின் ஓசையும் நான். ..
அறிந்தும் உணரா பொருள் நான்
அலைக்கழிக்கும் வாழ்வின் அர்த்தமும் நான். ..
புலர்ந்த பொழுதின் புனிதம் நான்
பொருள் உணரா கவிதையும் நான். ..
இன்றின் பாடல்
நேற்றைய தூறல்…
நேற்றின் வலி
நாளைய வலிமை…
மொழியும் சுவையும்
மனதின் வளர்ச்சி…
அர்த்தம் பேணும்
அறிவே ஆதாரம்…
உணர்ந்து வாழும்
உறவின் மேன்மை…
வார்த்தைகள் சுமந்து
வாசகங்கள் மறந்து
வாழ்வை துரத்தும்
சுயத்தின் தேடல்…
உனை கடக்கும் தூரங்கள்
மெலிகின்றது
எனை மீட்கும் தருணங்களாகின்றது
தொலைத்த காதல் கனக்கின்றது
ஒரு உறவின் அவசியம்
புரிகின்றது
என் வானத்தின் விண்மீன்கள்
வெகுதூரமாய்…
இந்த பௌர்ணமி நிலவும்
மிளிர்கின்றது…
கலைகின்ற மேகங்கள் உயிர்
மீட்குமா…
ஒரு இதமான குளிர் காற்று
இதமூட்டுமா…
என் சுயம் மென்மேலும் உயர்
தேடுமா…
இந்த வாழ்வின் அர்த்தங்கள்
எனை சேருமா…
மழை நின்ற ஓர் நாளில்
சிலிர்த்து உறங்கிய மனதில்
நனைந்தபடி ஓர்கனவு…
துளிகளுக்குள் ஒளிந்தபடி
உன் சாயல் மறைவிற்குள்…
நீ யோ அது…
நானேதானோ…
உன் பரிமானம் ஏற்றபடி…
நினைவில் தொலைத்த நகலை
பற்றியபடி…
முன் ஒரு அடி எடுத்தால் எனையே
விழுங்கி…
பின் ஒரு அடி எடுத்தால் உனையே
ஒளித்து…
சதுராடும் இருளில் நமையே
தொலைத்து…
தோய்த்து எடுத்த வானத்தில்
வானவில் வரைந்து…
தேடுகிறேன் உன்னை …
எந்த வண்ணத்தில் உனை
மறைத்து வைத்தேன் என்று
மறந்ததனால்…
மரித்து உயிர்பித்த வார்த்தைகள்
ஒரு புது தொடராய்…
அர்த்தங்கள் மாறுமா?
இதயத்தின் முதல் அன்பாய்
முகுளத்தின் முதல் அறிவாய்
தாயும் மொழியும்,
நாவின் தீஞ்சுவையாய் பதிந்த
முதல் உணவும் ஒலியும்
தாயும் மொழியும்,
பிரியும் பொழுதில் உணர்ந்திடும் வலியாய்
கதைகும் நொடியில் மகிழ்ந்திடும் வரமாய்
தாயும் மொழியும்,
தாய் தந்த தமிழாய்
தமிழ் ஈன்ற தாயாய்
மனம் தளும்பும் உணர்வாய்
என் சுயம் பேனும் அறனாய்
தாயும் மொழியும்…
நித்திரையின் நிசப்ததில்
ஒரு தேடல்
கனவோ… இல்லை
நிஜத்தில் நிழலோ
எதுவோ அது…
துரத்தும் மனமோ
மயங்கும் நிலையில்…
ஆர்பரிக்கும் அர்த்தங்கள்
நிறத்தின் நிர்வாணமாய்…
கலங்கும் அறிவோ
ஓலங்களின் உச்சரிப்பாய்…
இளமை கடந்த முதிர்ந்த இதயம்
இயல்பாய் இயங்க எத்தனிக்கும்
போராட்டமாய்…
நிழலாடும் நித்திரைகள்
சாபங்களின் களம்…
மணல் மூடிய ஆறாய்
தடம் தேடும் வாழ்வில்
தடுமாறும் நெஞ்சின்
தடயங்கள் எங்கே?
மணம் சிதைந்த பின்பும்
மலர் வருடும் காற்றாய்
சுவாசத்தின் சுவடில்
ஒழிந்திருக்குமா மனிதத்தின் நேசம்?
ஒரு சொல் தாங்கி வருகின்ற
மொழியின் திறன் சிதைக்குமா
யுகங்களின் மௌனத்தை?
உலகனைத்தும் சிந்தும்
சிறுசிறு புன்னகை
ஆழியின் எழுச்சியாய்
மீட்குமா அடிமனதின்
புதையுண்ட கரிசனத்தை?
புவி வாழ
மண் செழிக்க
மழை நல்க
வரம் தொலைத்து
மனம் நொந்து
உயிர் காக்க முழங்கும்
என்னை,
அடித்ததால் காய்ப்பியது
உன் இதயம்,
சுட்டதால் மரித்தது
உன் மனிதம்.
