ஒரு தவம் தந்த கொடையாய்
இதழ் விரித்து நின்றாய்
உன் புன்னகை என் மனம் சேரவே
வரம் தந்த கையால்
வலி தீர்த்து நின்றாய்
உன் மொழி என் செவி சேரவே
விரிகின்ற சிறகாய் என் மனம்
பறக்கின்ற தூரமெல்லாம் உன் முகம்…
தேனாய் பாயும் என் தமிழ்
கொஞ்சும் அகரமாய் உன் மொழி…
எதில் மயங்கி நிற்பேன்…
கன்னகுழி சிரிப்பா…
கவி தோற்கும் மழலையா…
பூ பனியாய் உன் கை…
என் முகம் வருடும் நொடி
கண் பனித்து
இதழ் மலர்ந்து
உன் சிறு விரலின் சிறையில் நான்…
உனை கடக்கும் தூரங்கள்
மெலிகின்றது
எனை மீட்கும் தருணங்களாகின்றது
தொலைத்த காதல் கனக்கின்றது
ஒரு உறவின் அவசியம்
புரிகின்றது
என் வானத்தின் விண்மீன்கள்
வெகுதூரமாய்…
இந்த பௌர்ணமி நிலவும்
மிளிர்கின்றது…
கலைகின்ற மேகங்கள் உயிர்
மீட்குமா…
ஒரு இதமான குளிர் காற்று
இதமூட்டுமா…
என் சுயம் மென்மேலும் உயர்
தேடுமா…
இந்த வாழ்வின் அர்த்தங்கள்
எனை சேருமா…
மரித்து உயிர்பித்த வார்த்தைகள்
ஒரு புது தொடராய்…
அர்த்தங்கள் மாறுமா?
இதயத்தின் முதல் அன்பாய்
முகுளத்தின் முதல் அறிவாய்
தாயும் மொழியும்,
நாவின் தீஞ்சுவையாய் பதிந்த
முதல் உணவும் ஒலியும்
தாயும் மொழியும்,
பிரியும் பொழுதில் உணர்ந்திடும் வலியாய்
கதைகும் நொடியில் மகிழ்ந்திடும் வரமாய்
தாயும் மொழியும்,
தாய் தந்த தமிழாய்
தமிழ் ஈன்ற தாயாய்
மனம் தளும்பும் உணர்வாய்
என் சுயம் பேனும் அறனாய்
தாயும் மொழியும்…
The dreams that breath
the life to the soul keep
changing like the colours
of the seasons,
Some dark,
Some lucid,
Some, with the feathers
of the cherished blessings
fly to fill the hues of the rainbow,
Some , the curses of the heart
ashing out layers of
fragile layers to darken
the hope and perish the source,
The dreams of this life
swings in the thin threads
to the tunes of the fate…
முடிவாய் முகமாய் நீ
முதலாய் மொழியாய் நான்
எங்கோ ஓர் ஈர்ப்பாய்
தொடரும் இந்த மகிழ்வு
எது வரை…
உன் ஒளியின் முடிவாய் என் முகம்
என் ஒலியின் முடிவாய் உன் மொழி
இயல்பாய் தொடரும் இந்த பந்தம்
எது வரை…
பொழியா மேகத்தின் பனித்துளியாய்
உன் அன்பு
விடியா இரவின் பால் நிலவாய்
என் சிநேகம்
வரமாய் தொடரும் இந்த கைக்கோர்ப்பு
எது வரை…
ஒரு தவம் கலைத்த அரக்கனாய்
இந்த காதல்
கொல்லவோ எனை வெல்லவோ
இந்த இம்சை
எது வரை…
தொடரும் பொழுதில் தீயின் சுடராய்
அணையும் பொழுதில் கானல் நீராய்
கனவாய் இருளில் நீந்தி தவிக்கும்
விடியா பகலை எண்ணி மயங்கும்
நொடியில் தோன்றி சிதைந்து மருகும்
இந்த கனவு
எது வரை நீளும் உன்னோடு…
When without the life you are inefficient as living,
so is that,
when without love you are inefficient as a human.
The strength and vigour of the
little brain to manoeuvre
an exam paper is tremendous,
fighting a strong battle with
it’s tiny grey cells to overcome
the fatigue that crops in due to the
discouraging words around
and to ignore the self-doubts
that overpower at times,
to surpass the expectations
and get the decent score
are a pure story of might and wits,
so,
let us understand the intense battle
of the mental grit,
a child endures,
and support them to accept
their achievements,
For,
it is not a pass or failure
that matter most,
it is the lessons that
we learn to enrich
this life is most important.
Without proper INVITATION or
The permission you entered my
Heart,
The encounter of our beings
was an accident,
I didn’t wish to seek you,
But as a bond of an eternal
the relationship you grew into me,
As our souls united I was obliged
to accept you as mine,
Now,
You enhance my identity and
Enrich the soul of my individuality.
href=”https://dailypost.wordpress.com/prompts/invitation/”>Invitation</
